15 sierpnia to dzień w którym Polacy obchodzą dwa święta, ważne zarówno dla historii Polski, jak i z punktu widzenia tradycji katolickiej.

Bitwa Warszawska, stoczona w dniach 12-25 sierpnia 1920 roku, jest dziś określana jako „Cud nad Wisłą”. Była jedną z najważniejszych bitew w historii Polski i przyniosła zwycięstwo Wojska Polskiego nad armią sowiecką. Decydujące natarcie rozpoczęło się 16 sierpnia i zakończyło się spektakularnym zwycięstwem Wojska Polskiego i marszałka Piłsudskiego. 19 sierpnia Armia Czerwona otoczona przez Wojska Polskie rzuciła się do odwrotu.

Święto Wojska Polskiego obchodzone było już w okresie II Rzeczypospolitej dla upamiętnienia walk w obronie Ojczyzny. Obchodzono je także podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu do roku 1947 w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie i w Wojsku Polskim.

Po wojnie wszelkie próby konspiracyjnego obchodzenia święta WP były niszczone w samym zarodku. Siły intelektualne narodu były zniszczone przez zbrodnie i emigrację, więc nie istniało źródło, w którym mogła zaistnieć inicjatywa potajemnego obchodzenia święta, dlatego  zaniechano jego obchodów.

Później jako datę święta Wojska Polskiego ustanowiono 12 października czyli rocznicę bitwy pod Lenino z 1920 roku.  – Była to bitwa bardzo wyniszczająca wojska generała Berlinga – wyjaśnia płk. Krzysztof Komorowski. – Nie była to bitwa o szczególnym charakterze z punktu widzenia operacyjnego i była prowokacją ze strony Armii Czerwonej. Stalin i jego towarzysze nie mogli się pogodzić ze sromotną klęską roku 1920, dlatego narzucili 12 października jako datę święta WP.

– W latach 1979-1980 powstała „Solidarność” i niezależne związki zawodowe, wokół których skupiło się grono intelektualistów. Rozpoczęły się nielegalne składania wiązanek pod Grobem Nieznanego żołnierza, które były ścigane przez tzw. organa porządkowe – wspomina płk. Komorowski. W latach 1990-1992 Święto obchodzono w dniu 3 maja, w rocznicę uchwalenia Konstytucji. Ustawa sejmowa z dnia 30 lipca 1992 roku przywróciła obchody Święta Wojska Polskiego w dniu 15 sierpnia.

Uroczystości mają również miejsce w Kościele katolickim. W kalendarium świąt 15 sierpnia to dzień Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny nazywany również świętem Matki Boskiej Zielnej.

Tradycja obchodów tego święta sięga V wieku, a jej upowszechnienie przypada na wiek VII. Na Wschodzie i Zachodzie są odmienne wierzenia co do „sposobu” Wniebowzięcia NPM:
W prawosławiu Wniebowzięcie nazywane jest Zaśnięciem. Uważa się, że Maryja dostąpiła wniebowzięcia, najpierw zasnąwszy. Na Zachodzie utrzymuje się z kolei, iż nastąpiło to za jej życia. Święto obchodzone jest bardzo uroczyście. Wierni przystrajają kościół oraz ołtarz główny kwiatami i zbożami. W niektórych regionach Polski Matka Boska Zielna jest uważana za patronkę ziemi i jej plonów. W czasie obrzędów religijnych święci się kwiaty, zioła i warzywa.

Kiedyś wierzono, że dzięki poświęceniu bukiety nabierały mocy leczniczych i były wykorzystywane w innych obrzędach religijnych a także magicznych. Z poświęconych bukietów część kwiatów i ziół dodawano do herbat i wywarów, które były stosowane w leczeniu ludzi i zwierząt. Dziś tradycja święcenia kwiatów i zbóż utrzymuje się głównie w małych miejscowościach i wsiach. Największe uroczystości odbywają się w Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie przedstawiane są inscenizacje Wniebowzięcia.

 Źródło: internet.